Kleinood
Elise is boos, ze ligt op de overloop met een vastberaden koppie en de armen over elkaar. Een uurtje geleden is ze begonnen met het verkopen van haar gewisselde hoektand. Ze mist nu alle hoektanden en lijkt daarmee een ontwapende dracula. Al dagen wiebelde de tand en vanmiddag is het tandje op school losgekomen. Onder belangstelling van de hele klas is het kleinood ingepakt om mee naar huis te nemen. En daar is het begonnen.
"Mam, zal ik het tandje onder mijn kussen leggen?" vroeg ze terwijl ze het minuscule dingetje uit de verpakking peuterde. "Dat kan je doen, maar ik geef meer dan de tandenfee,"zei ik in een poging om mijn tandencollectie compleet te houden. "Ik bied een halve euro en de vorige keer kreeg je maar een duppie onder je kussen," zette ik mijn bieding kracht bij. Elise dacht even na en zei toen ontevreden: "Zo weinig maar? De vorige keer kreeg ik toch veel meer? Ik antwoordde dat ik het werkelijk niet meer wist en ging verder met koken. Even later hoorde ik haar aan Martin vragen wat die voor haar tand bood. Ik kon het antwoord niet verstaan maar ik neem aan dat het te weinig was want even later hoorde ik haar dezelfde vraag aan Sebastiaan stellen.
Tijdens het eten wilde Elise van mij weten wat ik vroeger voor een tand kreeg. Ik zei dat dat een dubbeltje was en dat tien cent vroeger ongeveer hetzelfde was als een halve euro nu. Elise keek me aan alsof ze me ervan verdacht haar af te willen zetten. Voor de zekerheid vroeg ze ook aan Sebastiaan wat die kreeg. Hij zei dat hij tien eurocent kreeg hoewel ik me echt niet meer kan herinneren of dat zo was. Elise zat een poosje nadenkend in haar puree te roeren voor ze hoopvol aan Martin vroeg wat zijn tandjes waard waren vroeger. Ik zag haar humeur omslaan toen hij beweerde dat zijn moeder alle tandjes van de zes kinderen in de afvalbak gooide.
Elise at mokkend haar bord leeg en daarna was ik haar even kwijt. En nu ligt ze op de overloop. "Speel je doornroosje?" vraag ik argeloos alsof ik niet door heb waarom ze sikkeneurig is. "Nee!" zegt ze boos zonder mij aan te kijken. Ik overleg even met mezelf en besluit dat ik mijn bod niet vanwege dit verwende gedrag op ga schroeven. Ze moet maar leren dat ze niet altijd haar zin krijgt. "Wat doe je dan?" wil ik van haar weten.
"Ik staak", meld ze en ze blijft strak naar het plafond kijken en er biggelen tranen over haar wangen. Toch kan ik mijn lachen niet meer inhouden. "Ga je nooit meer wisselen? Levert het niet genoeg op?" plaag ik haar terwijl ik haar een beetje kietel. Houd je alle tanden lekker voor jezelf?"
"Mama, mijn mond heeft heel lang gedaan over dit tandje. Hoe kan het dan maar een halve euro waard zijn? Daar heeft ze wel een punt. Terwijl ik haar op schoot trek zeg ik,"Het is natuurlijk wel zo dat er maar één rechterbovenhoektand van Elise op de hele wereld bestaat," beaam ik. "Maar het is ook zo dat er heel veel gewisselde kindertandjes zijn. En je hebt niks aan zo"n tandje. Elise knikt want ze kan ook niet bedenken wat je nog met zo"n dingetje zou moeten. "Volgende week gaan we een tand van papa 800 euro waard maken,"ga ik verder in mijn uitleg. "En we hopen dat die tand het waard is omdat ie papa moet helpen kauwen tot hij een oud opaatje is. Snap je, het is maar net wat iemand er voor over heeft." We knuffelen even en dan zegt ze: "Ach mama , jij mag mijn tand wel hebben hoor."
| vorige: | Stofzuiggevoel |
| volgende: | Witte plavuizen |