De kikker in mij
"Kijk," zegt hij,"ik ga je nu iets zeggen en heel veel mensen snappen het niet maar jij misschien wel. Die deur daar heeft een bepaalde hoogte," en hij gebaart naar de kamerdeur richting wachtkamer. Aangezien zijn praktijk gevestigd is in een oud herenhuis is de deur nogal groot omdat er wellicht mensen met hoog opgestoken pruiken doormoesten. "Wat is de lengte van die deur?" zegt hij met de klemtoon op ieder woord. Hij kijkt me aan alsof we nu eindelijk tot de kern van de zaak zijn doorgedrongen.
Ik zit hier bij de homeopaat omdat ik al een jaar een kikker in mijn keel heb of wellicht een brok. Vervelend aanwezig en het liefste was ik er morgen vanaf. Een rondje reguliere geneeskunde leverde een serie onderzoeken op variërend van kijken met een camera tot het slikken van capsules met zuurremmers. De kikker trok zich niets van dit alles aan en was afwisselend aanwezig dan wel irritant.
Mijn omgeving is zeer begaan met mij en een ieder komt met bezorgdheid en goede raad die zich vaak rechtstreeks laat vertalen in de diagnose stress. Natuurlijk is er stress, we hebben allemaal stress. Zeker de werkende moeders die alsmaar schuldig zijn richting het thuisfront als ze werken en andersom. Tel daarbij op dat de twee keer dat ik vakantie nam ook de kikker vrijaf nam en de diagnose kwam ook mij aannemelijk voor. De stress en de kikker moesten weg.
Ik begon aan een diepgravend zelfonderzoek. Was ik wel relaxed, had ik het niet te druk, waren er geen onverwerkte trauma's uit mijn verleden die me een permanente brok in mijn keel bezorgden? Ik nam ouderschapsverlof om ruimte te hebben om te werken aan mijn probleem. Ik propte in die ene dag verschillende projecten die moesten bijdragen aan verwerking van oud leed, mijn ontplooiing als artistieke mens en ook nog het lief zijn voor mezelf in de vorm van het lezen van boeken en bezoekjes aan de schoonheidsspecialist. Kortom, ik was goed bezig.
De kikker was niet onder de indruk van deze nieuwe aanpak.
Rond de kerst was ik doodmoe van mijzelf -inclusief kikker- en besloot ik dat ik maar weer terug moest naar de artsen voor meer pillen of wat dan ook: ik was verslagen door de kikker.
"Die deur is volgens mij meer dan twee meter hoog,"gaat de arts verder omdat ik hem schaapachtig aankijk. "Laten we zeggen twee meter dertig maar het zou kunnen dat ik er een centimeter naast zit. We zouden op de millimeter nauwkeurig kunnen kijken wat de exacte maat is. Maar schieten we daar iets mee op? Laten we doorgaan op de ingeslagen weg en maak maar een afspraak voor over een maand of drie". Ik krijg een ferme handdruk en zit vijf minuten later in de auto die ik afwezig start. Ik rijd door het Friese landschap en laat alles nog eens op me inwerken. Het betoog van de deur begon toen ik me hardop afvroeg of ik wellicht te ingespannen moest werken in mijn nieuwe functie. Of ik daar misschien iets mee moest. Daar heb ik geen antwoord op gekregen, of toch?
Ik zet de radio hard aan en zing luid mee met Henk Westbroek die alsmaar de volgende zin herhaalt: "Houd van mij, oh houd van mij, houd van mij! Houd van jezelf, schiet het door me heen en ineens valt het kwartje. Ik hoef niet aan mezelf te werken. Ik moet houden van mezelf inclusief de kikker.
Ik ben de kikker.
| vorige: | De wraak van Gore |
| volgende: | Dodenherdenking |