Martin de Ripper
Ik rijd in mijn eigen zeepbel rond. Geluiden van buitenaf zijn gedempt en hoewel ik weet dat ik me voortbeweeg door de echte wereld zit ik op een bijna autistische manier in mijn eigen cocon. Het is even wennen. Geluiden in mijn eigen wereld komen wel heel nadrukkelijk op me over. Ik heb nog niet besloten of ik dit onverdeeld prettig vind.
Bij de swingfeesten vroeger en bij de aerobic klasjes van de afgelopen jaren vond ik het heerlijk om me te bewegen in de muziek. Muziek die zo hard staat dat je het geschuifel van voeten niet kan horen en de muziek kan voelen in je buik. Nu is de muziek een prettige afleiding van de saaie fietstocht tussen dorp en stad. De muziek die via oorpluggen doorkomt maakt dat je niet toegezongen wordt maar dat er ìn je hoofd wordt gezongen. Op deze manier wordt het wel veel moeilijker om de muziek als behang op je af te laten komen en valt de betekenis van de Engelse teksten moeilijk te negeren. En dat is nu juist het heerlijke van het niet Engelstalig zijn. Domweg genieten van de muziek en het ritme, zonder je af te laten leiden door de tekst. Zo ben ik jarenlang heel vrolijk geworden van het U2 nummer Bloody Sunday waarvan ik me later realiseerde dat daarin de meest afschuwelijke zondag uit de Ierse geschiedenis wordt bezongen. Ook nu wordt ik afgeleid door George Michael die al vijf minuten zeurt dat "ie mijn sex wil hebben.
Ik trap keihard op mijn rem om te voorkomen dat ik door een voor mij geruisloze auto van rechts wordt geschept. Misschien is het niet zo verstandig om met en MP3-speler door de stad te fietsen. Mijn zeepbel is uit elkaar gespat en geschrokken doe ik de plugjes uit mijn oor. Wellicht zijn mijn reflexen wat minder dan die van de pubers die moeiteloos door het verkeer laveren met doppen in hun oren. Ik besluit om in het centrum niet meer met dopjes te fietsen, er is immers afleiding genoeg. Wel jammer ik voelde me behoorlijk hip met mijn nieuwe speeltje.
Martin had me het spelertje kado gedaan toen duidelijk werd dat mijn nieuwe baan me drie uur fietsen per week zou gaan opleveren. Ik was nog niet overtuigd van het nut van zo"n ding alleen al omdat er van die knopjes aanzitten die je door het al dan niet gelijktijdig indrukken kan verleiden tot andere functies. Iets wat ik sinds de komst van de digitale horloges nog steeds niet onder de knie heb. Bovendien had ik er geen benul van hoe ik het apparaat van muziek zou kunnen voorzien. Pas toen Martin me duidelijk maakte dat ik een selectie van mijn favoriete jaren 80 muziek zou kunnen spelen werd ik enthousiast. Mijn eigen it-specialist las drie boeken uit de bibliotheek, spendeerde slechts enkele avonden aan gecomputer en wist toen alles van het gedeeld downloaden van illegale muziekjes en het rippen van onze eigen CD's.
Moet ik nu vanavond mijn mannetje vertellen dat deze digibeet te oud is voor al deze moderne dingen? Nee, ik laat mijn ripper in de waan dat ik een hip wijf ben.
| vorige: | Fiets |
| volgende: | Broodje Aap |