Liefie
Vroeger zaten er wolven in de wc van mijn ouderlijk huis. Gelukkig heb ik ze nooit gezien omdat ik bij het verlaten van het toilet het doortrektouwtje maximaal naar me toetrok zodat ik al buiten stond wanneer ik met een ferme ruk de stortbak in werking stelde en bijna tegelijkertijd de deur dichttrok. Ik kon ze iedere keer weer horen brullen.
Aan Sebastiaan heb ik zulke bezweringsrituelen niet kunnen ontdekken. Ook van de meest griezelige films lag hij niet wakker. In de tijd dat zijn vriendje aan zijn moeder vroeg het stukje Sneeuwwitje waarin de heks voorkwam over te slaan keek Sebastiaan Jurassic Park. Hij was zes en gefascineerd door de dinosauriërs. Toen ik tot mijn schrik zag dat iemand door een T.Rex doormidden werd gebeten zei hij gerusttstellend: "Geeft niks hoor mam, het was een slechte." Paul van Loon was een tijd lang zijn favoriete schrijver waardoor hij alles te weten kwam over het leven en de bestrijding van vampieren en demonen.
Sebastiaan wist al heel jong het verschil tussen fictie en werkelijkheid. In een poging gezellige moeder-zoon momenten te hebben was ik op zijn tiende begonnen met het voorlezen van "Kruistocht in spijkerbroek" waaraan ik een goed jeugdgevoel had overgehouden. Sebastiaan luisterde met ontzetting hoe in het eerste hoofdstuk terloops twee kinderen van de honger langs de kant van de weg stierven en wou geen woord meer horen. Ik kon hem geen ongelijk geven.
Aan Elise merk ik dat haar kleuterwereld vol met spannende dingen zit. Zo vindt ze de donkere spleet onder het bed een beetje eng en wil ze niet alleen naar de wc of naar boven. Soms moet ik haar dekbed uitschudden om te laten zien dat er geen spinnen in zitten. Een jaar geleden zei ze met klem dat kapitein Haak in haar kamer zat en ik kon haar er niet van overtuigen dat ik niemand zag. Pas toen ik de denkbeeldige piraat met een onzichtbare bijl in stukjes had gehakt en door de wc had gespoeld ging ze rustig slapen.
Griezelen is eng maar tegelijkertijd ook lekker spannend want ze heeft me de week voor haar vierde verjaardag avond aan avond gedwongen het verhaal van Repelsteeltje te vertellen. Zoals de meeste sprookjes is ook dit een gruwelijk verhaal waarin een akelig mannetje het meest dierbare van een koningin opeist, haar pasgeboren baby. Het lukt het misselijke kereltje niet waarna hij uit woede ontploft maar na de vierde avond was Elise zo in het verhaal dat ze niet meer durfde te slapen en ik wist dat nu alleen Liefie nog kon helpen. Liefie is de grote, uiterst zachte, teddy-beer die Sebastiaan bij geboorte van Martin's beste vriend kreeg. Toen Sebastiaan op zijn zesde zijn eerste vreselijke nachtmerrie had waarbij ons gezinnetje voor zijn ogen vermoord werd heb ik gezegd dat als hij sliep met Liefie de dromen weg zouden blijven en gelukkig was dat ook zo. Sindsdien ligt de beer in zijn bed hoewel de afgelopen jaren ergens vergeten aan het voeteneinde. Toen ik vroeg of Elise Liefie een nachtje mocht lenen zei Sebastiaan dat hij hem niet meer nodig had en zij hem wel mocht hebben.
Verrast was ik dat toen ik twee weken later Sebastiaan vertelde dat Liefie Elise goede diensten bewees zijn ogen waterig werden en hij duidelijk vocht tegen zijn tranen. Hij probeerde me iets te zeggen maar het lukte niet door een brok in zijn keel. "Hé," zei ik ongerust. "Heb je er spijt van dat je hem hebt weggegeven?"
"Nee", snikte hij, "maar hij is zo lang bij me geweest." Daarna wierp hij zich in mijn armen en huilde hartverscheurend om iets veiligs in zijn jeugd dat hij ontgroeid is.
| vorige: | De grote wedstrijd |
| volgende: | Deugniet |