Valentijn
Ik ben dol op tradities. De oude tradities die mensen eind december met dennenbomen doen slepen omdat de dagen weer gaan lengen, eieren doen schilderen omdat het voorjaar is aangebroken en vuurwerk doen afsteken om de oude kwade geesten van het afgelopen jaar weg te knallen. Het mooiste feest vind ik Sinterklaas. Vroeger wist ik natuurlijk niet dat deze nationale leugen en liegpartij ook bij de tradities hoorde maar ik genoot en griezelde er volop van.
Tradities markeren zo mooi de verschillende periodes van het jaar. Het zijn de momenten om bij elkaar te komen en te genieten van alles wat er dat jaargetijde te genieten valt. Nieuwe tradities zijn bij mij dan ook meestal welkom. Zo herinner ik me dat ik als tienjarige in de Donald Duck gelezen had dat paaseieren zoeken ook een traditie van Pasen was en dat ik vol enthousiasme alle eieren die mijn moeder in de koelkast had in de tuin verstopt had. Ik was nogal teleurgesteld toen ze het niet kon waarderen. Nu ik zelf groot ben verstop ik ieder jaar naar hartelust eieren in alle mogelijke kleuren en ik ben bang dat Sebastiaan zelfs nu hij zeven is nog heilig in de paashaas en de goedheiligman gelooft.
Er zijn ook tradities die horen bij de belangrijke gebeurtenissen in het leven. Zo had ik op mijn trouwdag iets ouds, iets nieuws, iets geleends en iets blauws bij me en vind ik het niet meer dan terecht om verjaardagen, en huwelijksfeesten te vieren. Het is dat Martin er tegen was anders had ik graag ons blikken huwelijksfeest (met zes en een kwart jaar) gevierd maar je kan natuurlijk overdrijven. Bij geboortes vind ik het mooi als er een ooievaar in de tuin staat (bij Elise hadden collegae zelfs voor een groep van vijf ooievaars in de tuin gezorgd wat leidde tot geruchten dat zich een vijfling in ons huis bevond) en er beschuit met muisjes te eten zijn. In het zuiden van het land eten ze ook beschuit met muisjes met kerst omdat kindje Jezus geboren is. In Scandinavië is het een feestelijke dag als een meisje voor het eerst ongesteld wordt en ik was dan ook heel tevreden dat mijn moeder voor taart zorgde op de dag dat ik vrouw werd. Een feestje met veel mosterd hoort bij een vijftig jarige alhoewel een bord langs de weg waarop passanten gevraagd worden te toeteren voor mij persoonlijk niet hoeft. De laatste levenstraditie, als afscheid van een overledene een hand zand op de kist te gooien, vind ik een ook een mooi gebaar.
Toch heb ik soms moeite heb ik met nieuwe tradities. Het versieren van paastakken heb ik probleemloos in de huistradities geïncorporeerd maar ik erger me suf aan de Kerstman die niet het fatsoen heeft om behoorlijk zijn beurt af te wachten als Sinterklaas nog zijn verjaardag aan het voorbereiden is. De commercie probeert ook Amerikaanse gewoontes te pluggen door tuincentra met pompoenen te overladen met Halloween, om maar niet te spreken van alle rode harten met Valentijn. In mijn pubertijd hoorde ik voor "t eerst van Valentijn en het leek me een mooie gelegenheid voor schuwe geliefden om een toenaderingspoging te doen. De opdringerige felgekleurde rode harten begin februari in de winkels staan me tegen. Vol afgrijzen ontdekte ik dit jaar dat de kinderen bij Sebastiaan in de klas kaarten voor elkaar mochten maken zodat op een verre van subtiele manier duidelijk werd wie populair is en wie niet. Nu bleek dat Sebastiaan een echte zoon van me is want in de geest van de nieuwe valentijntraditie heeft hij de hele middag harten zitten knippen en die aan de box van Elise gehangen, aan onze stoelen, en ik ontdekte vanavond zelfs één op het aquarium en op het poezenluikje.
Hij mag van mij ieder jaar zo openlijk zijn liefde aan ons verklaren.
| vorige: | Generatiekloof |
| volgende: | Ruzie |