Weihnachtsferien | |||||
Gewoontegetrouw word ik om klokslag zeven uur wakker maar ik draai me lekker om op deze eerste dag van de kerstvakantie. Ik probeer uit te slapen maar het lukt niet. Ik ben gisteren midden in een klus op het werk gestopt en de doe-lijst in mijn hoofd wordt alsmaar langer hoe langer ik in bed lig. De andere helft van het bed is leeg, waarschijnlijk doordat Martin door zijn muizenissen het bed is uitgejaagd. Beneden hangt Elise voor de buis en groet me amper omdat ze teveel in beslag wordt genomen door een gillende spons op het scherm. Martin zit in de computerkast iets met een website te doen. Ik ga maar eens ontbijt maken. Sebastiaan komt beneden en probeert Martin van de computer af te kijken. "Aan tafel," roep ik opgewekt. "Mogen we geen bordje op schoot?" zeurt Elise. "Nee, het is vakantie we gaan gezellig samen ontbijten," zeg ik ferm. Aan tafel duikt Martin in zijn krant, de kinderen kijken hoe het met de spons gesteld is en de doelijstjes in mijn hoofd beginnen alweer te groeien. "Ik denk dat ik een paar uur naar mijn werk ga," zucht ik. Martin is ineens klaarwakker en verklaart me voor gek. Ik werp tegen dat ik niet het gevoel heb dat mijn gezin me mist als ik wegsluip en dan ben ik in ieder geval van de doelijstjes af. "Wat zullen we vandaag dan gaan doen?" vraag ik me hardop af. Hier komt geen duidelijk antwoord op omdat de kinderen nergens zin in lijken te hebben. Ik ga me douchen en besluit dat een bezoek aan een Duitse Kerstmarkt precies is wat we nodig hebben. Iets nieuws in het buitenland en met het hele gezin. Martin ziet het wel zitten, Elise is dol op shoppen maar Sebastiaan kijkt alsof ik een nieuw soort corvee heb uitgevonden. IJverig zoek ik lekkers, boekjes en gameboys bij elkaar en ik zet koffie voor onderweg om het ouderwets gezellig te maken. De voorpret doet mijn doelijstjes vervagen. Ik loop zingend naar boven om iets voor Elise op te halen en bots tegen mijn puber op die nog steeds in pyjama loopt. Als ik informeer wat hij anders van plan was heeft hij geen antwoord maar zijn hele lijf straalt tegenzin uit. "Wat denk je Sebastiaan, wordt dit die memorabele dag waarop je weer voor de computer zat of gaan we iets beleven in Duitsland?" vraag ik hem. "Mam, plaatst me niet zo onder morele druk," moppert hij. "Nou dan ga je toch niet mee," mok ik terug. "Ik ga wel mee om vanavond te kunnen zeggen dat het een plan van niets was," zucht hij, en ik constateer dat dat ook een motivatie is. Nadat Martin zijn mond gebrand heeft aan de koffie, Elise met haar koptelefoon op vals door de auto loeit en Sebastiaan in een PSP-spel is verdwenen schijnt ineens de zon door de wolken wanneer we Duitsland binnenrijden. Een uurtje later lopen we tussen kleurrijke kraampjes en proeven van een soort aardappelflappen, lange gekruide worstjes en een van de vele soorten warme chocolademelk. Elise is weg van de kraampjes met halfedelstenen en Sebastiaan koopt een nieuw PSPspel. Op de terugweg dineren we in een restaurant waar ik - niet gestoord door mijn beperkte taalkennis- krabben bestel. Gek genoeg krijg ik een bord met garnalen en als ik Martin vraag hoe krabben dan in het Duits heten schateren we het uit als hij Krebsen zegt. In Duitsland bellen de honden en de berg kletter je naar boven in plaats van naar beneden. In opperbeste stemming komen we thuis in een warm huis met kerstboom. Ik breng Elise naar bed en vlij me met een boek en kop koffie in mijn stoel. Martin ligt te knikkenbollen voor de televisie. Mijn zoon komt me goede nacht wensen. "Sebastiaan, dank je voor deze fijne dag. Hoe vond je het zelf?" waag ik te vragen. Terwijl hij wegloopt mompelt hij, "Moeders moet je nooit gelijk geven." . | |||||
|