Twee | |||||
Vorige maand was Elise jarig "Oe'a, Oe'a." En je kon wel zien dat was zij. Nadat er een aantal kindertjes op de creche haar voor waren gegaan was het eindelijk zover. Sebastiaan kwam ons wakker maken en samen slopen we met ritselende cadeautjes naar haar kamer. Ze keek een beetje verbaasd toen we met ze drieën om haar bedje stonden te zingen maar werd bij het zien van de pakjes dolenthousiast. Het papier er vanaf scheuren was al even leuk als het bewonderen van de inhoud. Met de gehele buit zijn we naar beneden gegaan voor "ontbijt in de zak." Elise doet niets liever dan 's ochtends rustig de dag beginnen met boterhammetjes eten met de slaapzak nog aan. Als een prinsesje zat ze op haar verjaardagstroon een boterhammetje te eten. Een klein meisje met blauwe schitterende ogen, een bol toetje en blonde steile haren tot op de schouders. Wat het betekende dat onze spruit twee was geworden ontdekte ik al gauw. Diezelfde week nog toen ik me bij het boodschappen doen realiseerde dat we nog maar net op tijd thuis zouden komen voor Sebastiaan had Elise geen zin meer in lopen. Ze ging midden op de stoep zitten. Een redelijk verzoek om plaats te nemen in de buggy werd genegeerd en toen ik haar op wou tillen bleek ze veranderd te zijn in een zoutzak zonder houvast. Even doen alsof ik haar zomaar alleen zou achterlaten had geen effect dus bleef me niets anders over dan de vreselijke-mama-methode. Ik greep haar beet en dacht haar in de buggy te zetten maar tevergeefs, ze veranderde zichzelf in een stevig onbuigbaar plankje en zette het tegelijk op een brullen. Geduldig hield ik haar vast de blikken van voorbijgangers negerend. Net op het moment dat ze adem haalde had ik even genoeg ruimte om haar vast te gespen. Met loeiende dochter reed ik richting parkeergarage waarna een zelfde gevecht plaatsvond om haar in het zitje te krijgen. De "terrible two's" periode noemen de Engelsen het. "Ik ben twee dus ik zeg nee" heet het in het Nederlands. Smeer ik pindakaas op haar brood, zij wil jam. Schenk ik melk in dan wil zij Ninas en aangezien het niet altijd tijd is voor frisdrank belandt de aanmaaklimonade vaak op de vloer. Wil ik naar buiten dan wordt het een gevecht om de jas aan te krijgen en wil ik naar binnen is het ook niet goed. Ze wil geen kleren aan en ze mogen ook al niet uit. Kortom, het is soms om wanhopig van te worden. Vanochtend was de derde mislukte gezellige ochtend winkelen met mijn dochter en ik ben werkelijk bedroefd. Ik had me zo verheugd op een leuke ochtend samen. Moedeloos plof ik met een kop koffie op de bank en zie nog net het voetje van Elise in de gang die nog exact op dezelfde plaats ligt als toen ik tegen haar zin haar jas uit trok. Ik probeer alvast energie op te doen voor het gevecht wat ongetwijfeld gaat komen wanneer ik haar naar bed ga brengen wanneer ik haar voetje zie bewegen. Even later gluurt ze om het hoekje van de deur. "Och mama toch," zegt ze en loopt op me af. Ze aait over mijn haar en sleept diverse knuffels voor me aan. Ik moet gaan liggen en krijg een minuscuul dekentje over me heen, daarna stopt ze hardhandig een speen in mijn mond. "Zo, lekker slape mama? Weltelusten" wordt gevolgd door een natte smakzoen op m'n wang. Vervolgens doet ze een paar stapjes achteruit en zegt nadrukkelijk, "Tot morgen." Ze zwaait nog een keer en loopt weg met een liefdevolle glimlach die de mijne weerspiegelt. | |||||
|