Yankees

slechtmindernormaalgoedbest


Gisteravond konden we vanuit de trein de sky line van New York al even zien voor we onder de Hudson rivier door het hart van de Big Apple indoken. Het begin van onze eerste vakantie zonder kinderen in tien jaar. Zonder precies aan te kunnen geven waarom we nu hierheen wilden was de keus snel gemaakt. Deze wereldstad eens met eigen ogen zien en meemaken moest op zijn mist een hele ervaring zijn.
Als ik heel eerlijk ben zat ik vol met vooroordelen over Amerika en dan in het bijzonder ten opzichte van de Amerikanen. Een aantal van deze vooroordelen, namelijk dat ze geen smaak hebben en nogal van kitscherige bling bling houden was al bevestigd in de gepensioneerdenstaat Florida waar we een heleboel plastic rendieren in zon overgoten tuinen zagen rond de kerst. In het vliegtuig kregen we een catalogus van belastingvrije artikelen die mijn vooroordelen ruimschoots ondersteunden. Wat te denken van lichtgevende pantoffels, opblaasbaar hondenhok, zelfreinigende kattenbak, kunststof kerstpalmboom of een doe-het-zelf sneeuwmanpakket met plastic ogen, neus en bezem. Ik vreesde voor de gevels van de wolkenkrabbers die rond kerst waarschijnlijk behangen zouden zijn met plastic rotzooi.
We kwamen uit de ondergrondse en bekeken met het hoofd in de nek de enorme gebouwen om ons heen terwijl we de stadslucht roken en de bekende televisiegeluiden van verkeer en politiesirenes om ons heen hoorden. Een beetje onwerkelijk was de koude wandeltocht naar ons hotel over Time Square behangen met flitsende kleurrijke reclame. Het viel me op dat in de drukte mensen zich steeds verontschuldigden als ze je per ongeluk aanstoten.
Geen kitsch aan de gevels te bekennen.
Vanwege de jet-lag waren we al om zes uur vanochtend in het zakendistrict en zagen de stad wakker worden. In het donker stonden kleine karretjes langs de stoeprand spookachtig te dampen. Kraampjes van twee vierkante meter voorzien van een complete keuken waarin de ondernemer de forensen kan voorzien van verse koffie en warme broodjes. De mannen in pakken en vrouwen in mantelpakjes waren binnen een uur opgeslokt door de wolkenkrabbers. Het werd tijd om Ground Zero te gaan bezoeken. Een enorm gat omgeven door een hek met daarop panelen waarin op journalistieke manier de fatale dag van uur tot uur in beeld is gebracht. Indrukwekkend en zeker niet het bombastische melodrama wat ik verwacht had op deze plek. Behoorlijk onder de indruk namen we de metro naar de andere kant van de Brooklyn Bridge om deze brug met uitzicht op Manhattan te gaan lopen.
Onderweg zagen we vuilniswagens die ieder een eigen kleur hadden, ook zagen we hoe een brandweerwagen met vrolijke kleuren gepoetst werd voor de garage waarop trots de naam van deze bolide was geverfd. Geen nummers uit een gemeentelijk wagenpark maar vervoermiddelen met door de gebruikers aangebrachte identiteit.
En nu zitten we in een gelegenheid zoals er zoveel zijn in New York, een caféachtig eetlokaal waar iedereen komt die iets wil eten of drinken. Alsof er in deze stad geen bedrijfskantines zijn maar iedereen in deze eenvoudige restaurants pauze houdt. Er zitten vrouwen met kinderen te ontbijten, mannen in pak te vergaderen, en werklieden die in de straat nog bezig zijn met herstelwerkzaamheden van 911 compleet met bouwhelm op warm te worden. Jong oud, blank of zwart, gemanicuurd of ronduit vies het maakt niet uit. Iedereen schijnt overtuigd van zijn eigenwaarde en geen mens die neer lijkt te zien op zijn medemens.
Pet je af voor de New Yorkse Amerikaan.

vorige:De Generaal
volgende:Gibberig