Crisis
Volgende week wordt ik veertig en vandaag ga ik voor het eerst naar de plastisch chirurg. De mid-life crisis dient zich in volle hevigheid aan. Ik had het niet verwacht maar de tekenen zijn onmiskenbaar. Neem nu het lijfelijk gestel. Vorige week zat ik uit te blazen van een zeer geslaagd verjaardagsfeest van mijn zoon die tiener werd (ook al zo confronterend) toen mijn hart iets raars deed. Tot dan toe was ik me er maar vaag van bewust dat ik überhaupt een hart had maar nu sloeg de holle spier wel erg nadrukkelijk iedere vijf minuten een harde slag. Misschien een aankomend griepje, probeerde ik mezelf gerust te stellen maar toen ik er 's nachts een paar keer wakker van werd besloot ik de dokter er naar te laten luisteren. Gelukkig was mijn hart zo aardig om ook raar te doen toen de dokter luisterde hoewel hij totaal niet onder de indruk was van mijn rikketik. "Een ritmestoornis," constateerde hij. "Iets waar miljoenen mensen mee rondlopen zonder het te weten, heel onschuldig," probeerde hij me gerust te stellen. Ondertussen moest ik maar zien te wennen aan het nadrukkelijk aanwezige deel van mijn lichaam dat zich even irritant gedroeg als een druppende kraan. Ik bedacht me dat ik de eerste trappeltjes van Sebastiaan ook niet had herkend en dat het gewoel van binnen na verloop van tijd wende maar ik hoopte dat deze nadrukkelijke aanwezigheid korter zou duren dan een zwangerschap. Gelukkig namen de klachten binnen een week af.
Misschien kwamen de onregelmatige slagen wel van het andere onderdeel van mijn mid-life crisis. Mijn aanstaande ontslag. Weliswaar een eervol ontslag maar waarschijnlijk het begin van een nieuwe periode. Binnen een jaar zal ik een andere baan moeten zien te vinden en gaat Elise naar school. Wat een veranderingen. Over twee weken mag ik van de werkgever naar een rete-dure cursus om op de hei een paar dagen navelstarend te ontdekken wie ik ben, wat ik kan en waar ik met mijn leven naar toe wil. Ik heb er helemaal geen zin in want eigelijk wil ik al die veranderingen niet maar ze schijnen bij mijn leeftijd te horen. De cursus heet niet voor niets loopbaanbalans voor 40+-ers. Ik heb de eer om als jongste deelnemer mee te mogen.
Vandaag ga ik onder het mes. Niet een wanhopige poging om mijn man te behouden want gelukkig woedt de crisis niet binnen de relatie. Dus niet omdat ik mijn rimpels glad wil laten trekken, borsten wil oppompen of dijen wil laten wegzuigen maar voor het verwijderen van mijn donkerbruine schoonheidsvlek. Ook zeer tegen mijn zin. Ik ben niet ontevreden over mijn uiterlijk. Op sommige foto's zie ik er uit als wijlen prinses Diana en de bewuste vlek heeft iets van de stip waarmee Madonna koketteert. De laatste maanden gingen mensen er steeds meer aanzitten omdat ze dachten dat er iets op mijn kin zat waaruit ik de conclusie trok dat het ding groeide. Weg ermee. Als volgende week de zes hechtingen eruit zijn heb ik wellicht een interessant litteken.
Ik wordt veertig en ik kan er niet meer omheen. Het halen van deze mijlpaal is een twijfelachtig genoegen. Toegegeven, als ik een paar eeuwen geleden geleefd had was ik misschien niet zover gekomen maar ik moet er wel aan wennen dat ik er waarschijnlijk meer dan de helft op heb zitten. Ik ben benieuwd naar de rest van het avontuur en ondanks alle onzekerheden probeer ik het maar over me heen te laten komen zoals ik veertig jaar geleden deed: als een roze onbenul.
| vorige: | Goliath |
| volgende: | Gemodder |